- - SpA - sprawy bieżące - Janusz Maderski JACHTY - BUDOWA, KONSTRUKCJE

Za kilka dni przyleci moja Agnieszka, będziemy cieszyć się życiem na Karaibach. Nie mogę doczekać się kiedy wysciskam żonę i synów. Bez nich nie byłoby tej historii o małym Atomie.

W bajkowej Grande Anse d'Arlet Giga, Nerwus, Aussie, Atinna i Atom czekają na Quarka. Wystarczy spojrzeć za burtę by sprawdzić czy kotwica dobrze trzyma w piaszczystym dnie. Arek Pawełek powinien przypłynąć jutro przed południem miejscowego czasu. Podczas ostatniej doby zrobił 110 mil. Została jeszcze setka. Będzie kolejny doskonały czas, dwadzieścia osiem dni. Jeżeli gdzieś jest Tomek Turski i patrzy to pewnie jest dumny z Quarka i z żeglowania jakie pokazuje Arek. Na oceanie jest bliżej do tych którzy odeszli.

Marcin Klimczak ma już do mety mniej niż tysiąc pięćset mil. Dmucha spokojnie, 4 stopnie Beauforta, tylko fala nie jest przyjemna. Na pasatowy kierunek nakładają się fale przychodzące z północy od silnego niżu z centrum na wysokości Kanarów. Silny wiatr tego niżu nie powinien sięgnąć Lilu.

Tracking:

Tomasz Turski

Arek Pawełek

Tracking:

Piotr Czarniecki. Przeciął linię mety 6 stycznia o 0009 . Doskonały czas. TRZECIE MIEJSCE W KLASYFIKACJI GENERALNEJ! Po pierwszym etapie był drugi z czasem 7 dni 7 godzin 37 minut. Łączny czas obu etapów 32 dni 20 godzin 46 minut. Na oceanicznej trasie liczącej 3500 mil morskich różnica między Piotrem a Michałem Sacharukiem wyniosła 3 godziny i 12 minut. Niezwykle wyrównany poziom. Piotr pierwszy zbudował setkę na te regaty. Dzielił się doświadczeniem. Atom był wzorem dla kolegów. Nie mogło być inaczej, bo Piotr to wzór żeglarskich cnót. Wszystko robi porządnie i pięknie. Tak buduje łodki, tak przygotowuje się do rejsu. Gdyby miał płynąć dwa lata temu to Atom był gotowy. Wszystko sprawdzone i dopieszczone. Przepłynął od Teneryfy 2860 mil. Nic nie zawiodło, nic się nie przetarło, nic się nie zużyło. Nie dotknął steru od dwudziestu pięciu dni. Dopracowany samoster zawsze dawał radę. Najszybszy przelot dobowy - 126 mil. Najwyższa pasatowa fala zmierzona przez GPS - 8 metrów. Piotr żegluje szybko ale jak sam mówi, nie kozakuje. Ma wielkie doświadczenie, kocha morze i szanuje jego siłę.

Tracking:

Piotr Czarniecki     fot. Arek Pawełek

Atom na starcie      fot. Arek Pawełek

I na mecie          fot Lech Stoch

Czesc. Dobrze chociaz cos napisze. Wiem, ze jestescie wszyscy "glodni"

swiezych wrazen siedzac w cieplych kapciach tam daleko w Polsce. A my

tu plazowo...

Mowilem juz ze SpA to rewelacja?? Pewnie tak, ale wazenia sa nie

opisania. I czesto takie banalne slowko sie powtarza z naszych

pierwszych wrazen tu z chlopakami. Tak jak jedna z pan jeszcze przed

startem zapytala: "jak wy chlopaki z takimi jajami mozecie sie w

takich malych lodkach zmiescic?". No jaja (przepraszam za zwrot)

trzeba miec zeby puscic sie na Atlantyk tym czyms. A robilismy

wrazenie zarowno w Portugalii i na Kanarch. Starsze malzenstwo ze

Szajcarii, ktore obok mnie cumowalo, sa w morzu juz 16 lat i swiat

okrazyli 4x ale mowili takich "wariatow" (w dobrym teg slowa

znaczeniu) jeszcze nie widzieli.

Start trzeba przyznac mielismy wolny. Szukalismy wiatrow. Potem sie

juz rozwialo. I ladnie. Od drugiego dnia i trzeciego juz ladnie wialo.

Widzialem ze sie pasat coraz bardziej rozbudowuje i dlatego juz

wczesniej zaczalem odbijac na Martynike. Szybko postawilem 2 foki na

bomach i mnie ciagnely przez pierwsze 2 tyg. Bez mian zagli zupelnie.

Dzien i noc bez zmian. Szkoda bylo grzebac jak predkosc na moim

reczniaku wahala sie 6-8 ze skokami nawet do 14. W nocy widac bylo ze

wiatro sie troche bardziej zmaga ale to tylko dobrze dla przebiegow.

Zauwazylem ze mimo pletw stabilizujacych przy slizgu z fal rufa troche

sa szybko zjezdza z falii i kreci lodke. 50m liny za rufe i sprawa

zalatwiona. Line dopiero zdjalem za meta. To taki bezbiecznik uwazalem

tez, przy przednich zaglach. Bezpieczniej, trudniej mnie obrocic. W

trzecim tyg zaczalem "juz" zmiany zagli. Gdy slablo -stawialem

geneker. Gdybym mial lepszy samoster to 2 genakery bylyby rewelacja.

Ale moj zbudowany na szybko w Sagres z elementow z marketu nie radzil

sobie juz z tym zestawem. Zbyt malo czuly kiedy wiatr pozorny prawie

zerowy. Ale zestaw genaker + fok byl jeszcze do zrobienia juz dla

mojego samosteru. Pewnie tez przy lepszym, dokladniejszym samosterze

moje myszkowanie byloby mniejsze. Z moich obliczen dobowych (mierzylem

pozycje tylko w poludnie o 1200 UTC) nie liczac 2 dob moje przebiegi

byly ponad 110 mil. Czesto po 130. W rzeczywistosci byly pewnie

wieksze, liczac zeczywisty przebieg. No ale innego sprzetu nie mialem

zeby to sprawdzic. Troche szkoda. Z drugiej strony minimalizacja

sprzetu daje pewna frajde. A szczegoly przebiegow dobowych nie sa az

tak istotne. Mozna sie skupic i korzystac z innych wrazen zamiast

sledzic gps non stop. Tak uwazam.

To ciekawe uczucie nie majac kontaktu z innymi nie wiedzac gdzie kto

jest. Nie wiedzialem ze prowadzilem peleton przez dluzszy czas. Pogoda

ostatniej doby niestety ostateczny winik troche popsula. Generalnie

chociaz dopisala. Chociaz fale 3-4m

byly standardem. Ostatniej doby mialem wrazenie ze Atlantyk

przypomnial sobie ze nie mialem okazji wczesniej miec ulew, zmiennego

ciagle wiatru a newet jej braku. To wszystko zaserwowal ostatniej

doby. Ciekawe tez, przy naszych relacjach, kazdy z nas mial inne

pogody. Ciekawe. Nie bylismy az tak daleko od siebie.

Prawde mowiac, to ze mnie zaden regatowiec. Nie czuje sie nim.

Startujac w tych regatach chcialem sie zmierzyc z wlasnym soba, moim

skromnym zeglarstwem, samotnoscia. Bardziej niz z wynikiem przelotu.

Znalem slabsze punkty lodki, nie chcialem jej zylowac, chociaz

moznabylo bardziej. Czesto zamiast posiedziec przy sterze i podciagnac

mile wolalem "pogapic sie w morze". Chcialem przeplynac Atlantyk. Bez

awarii. Przeplyniecie go, setka, jest uwazam, osiagnieciem samym w

sobie.

Mialem jedna sytuacje, w ktorej sie naprawde przestraszylem.

Wigilia. 2140, ciemno juz. Lecimy sobie pasatem - podjazd i zjazd

pasatowa fala, podjazd i zjazd... Ja w srodku przygotowany do kolejnej

nocy. Siedze i czytam cos jeszcze. W pewnym momencie mialem uczucie ze

zlatujemy dziobem ostro w dol. Jakby lodka spadala z fali, ostro

wbijajac sie w wode. Takie wrazenie bo ciemno bylo i nie mialem

orientacji co na zewnatrz. Nagle lodka ostro przyhamowala i jeknela

tak przerazliwie i glosno. Przerazenie. I uslyszalem trzaski. W

pierwszym momencie przez mysl mi przeszlo ze maszt polecial i koniec

imprezy. Nie wiedzialem co sie dzieje. Ale nie pomyslalem ze gdyby

maszt polecial to bylby jeszcze odglos masztu ladujacego z hukiem na

pokladzie. Tego nie bylo. Na szczescie. Wylatuje na zewnatrz i rzut

okiem na takielunek. Stoi! Uff. Tylko oba bomy zlozyly sie jak

harmonijki, lamiac sie kazdy w 10 miejscach na raz. Na spokojnie,

kiedy ochlonalem zreanimowalem je, prostujac aluminiowe rury i

wkladajac zapasowe, stalowe rury do samosteru ktore mialem na

szczescie, do srodka poprostowanych rur aluminowych i owijajac

wszystko tasma. Tak przelecialy do konca. Analizujac wydazenie potem

dlugo jeszcze, wydaje mi sie ze spadlismy z fali dziobem w dol i

zanurkowalismy az po sama stope masztu. Wczesniej widzialem juz

nurkujacy dziob az po sztagownik. Ale wrazenia wigilijnego wieczoru

byly duzo bardziej potezne. Lodka musiala wbic sie w wode tak mocno,

mysle ze zatrzemala sie na fokach, i jeknal wlasnie takielunek -

sztagi, napinajac sie pewnie do granic mozliwosci. Dlatego

bezpiecznikiem, i cale szczescie, okazaly sie aluminowe bomy, ktore

wziely na siebie caly impet na siebie. Troche sie najadlem strachu,

przyznaje. Ciemnosc i wiatr wzmaga tez wzmaga wrazenie i doczucia.

Reszta rejsu to przyjemnosc tylko. Z zolwiami, orkami. Lowienie ryb

itp. Bajka...

Jak sie mieszka dzien i noc na tak malej lodce ktora buja non stop,

mozna sie tak do bujania przyzwyczaic ze potem juz sie nie czuje tego

bujania w ogole. Wrazenie bujania mozg chyba wylacza podswiadomie.

Niestety po zejsciu na lad nie moglem stanac na nogi prosto. A

pierwsze kroki szedlem jak pijany bo nie umialem stanac prosto.

Odkrylem tez ze mozg chyba podswiadomie szuka odglosow ludzi w

typowych odglosach plynacej lodki. Czesto wydawalo mi sie ze ktos

krzyknal cos - "czesc", "tak?", "co?" itp. Odglosy tak bardzo realne.

Lodka gada.

Atlantyk jest potezny. Nabiera sie do niego respektu, bedac zdanym na

jego laske w kazdej sekundzie. Ale tez odkrywa jego piekno. Mozna

obserwowac go godzinami, szczegolnie o zachodzie, przy herbacie i

pajdzie z dzemem.

Przyjemnie bylo spotkac komitet powitalny i wspolny powrot na

kotwicowisko. Wczoraj wieczorem przywitalismy tak Robera. Dzis

przywitamy Piotra, potem cala reszte. Wszyscy jestesmy wygrani. Twoja

w tym tez zasluga. Trzeba miec jaja. Oj trzeba zeby czyms takim na

Atlantyk sie targac hehe.

Tyle dzis z rana na szybkiego. Nie moge spac dzis. Dziwnie na kowicy,

nic nie buja, nie trzeba wstawac co chwile w nocy. Jakas pustka

emocjonalna. Czegos brakuje. Zadnych wrazen :-( Jakis tylko lad w

zasiegu reki....

Milego dnia

Michal

Tracking:

Kamera z Grande Anse  http://martinique.webcam/webcam-martinique-anse-a-l-ane/iframe-mamartinique.fr.aspx

Lech Stoch, Robert Puchacz, Michał Sacharuk i Kacper Kania czekają na kolegów. Mówią, że jest pięknie. Wiemy już dlaczego Kacper Kania zwolnił. Po tygodniu bardzo szybkiej jazdy zaczął szwankować skomplikowany samoster Nerwusa. Łamała się pracująca w wodzie płetwa która steruje wychyleniami rumpla. Luzowała się również jedna z zamontowanych na pawęży płetw stabilizacyjnych.

W zatoce Arlet fiesta a na oceanie walka. Atom zbliża się do mety. Pozostały 63 mile. Piotr Czarniecki walczy o trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej z Michałem Sacharukiem. Po pierwszym etapie Piotr Czarniecki ma 1 dzień 12 godzin 13 minut przewagi. Michał Sacharuk żeglował szybko i wygrał drugi etap z Piotrem Czarnieckim. W tej chwili jest na trzecim miejscu klasyfikacji generalnej. Utrzyma je jeżeli Atom przekroczy linię mety po godzinie 0321 UMT 6 stycznia. Znowu późno  idziemy spać.

Już tylko sto mil zostało do mety Adamowi Hamerlikowi i Aleksandowi Hanuszowi. Ładnie płyną, Still Crazy II jutro powinna być na mecie. Trzysta mil dzieli od mety Quarka. Arek Pawełek co dobę odkłada sto mil. Marcin Klimaczak nie walczy z czasem. Przeżywa fantastyczną przygodę i od początku nie chce żeby trwała krótko. Do mety pozostało już mniej niż tysiąc sześćset mil.

Tracking:

Pogoda;

Grande Anse d'Arlet

Kilka fotek od ekipy, Lecha, Kacpra, Michała i Roberta.  Tak było wczoraj w Grande Anse d'Arlet. Trzymamy kciuki za tych co na oceanie.

Tracking:

Pogoda;

START

OCEAN

FINISZ

Michał Sacharuk, w tle certyfikat potwierdzający prawo do noszenia brody.

Robert Puchacz. Przeciął linię mety o 20.31 . DRUGIE MIEJSCE W KLASYFIKACJI GENERALNEJ! Po pierwszym etapie był trzeci z czasem 7 dni 10 godzin 20 minut. Łączny czas 31 dni 19 godzin 51 minut. Czwarty doskonały czas przelotu z Wysp Kanaryjskich. Atinna była zbudowana w ostatnim momencie, tuż przed ostatnim terminem, jednak starannie i z dbałością o zachowanie prawidłowej masy. Pokazała jak szybko potrafi płynąć. Robert wybrał najbardziej klasyczną, najdłuższą ale pewną trasę. Najpierw z prądem kanaryjskim schodził na południe ku Wyspom Zielonego Przyladka. Przed wyspami powoli zmieniał kurs na zachodni i najszybciej wszedł w obszar prądu północnorównikowego. Żeglował bardzo szybko i równym rytmem odmierzał codziennie po prawie sto dwadzieścia mil. Wywalczył drugie miejsce w SpA 2016. Jest szczęśliwy. Z Grande Anse d'Arlet wychodza na powitanie Giga Nerwus i Aussie. Niezwykle równy poziom. W czasie jednego popołudnia metę przecięły trzy jachty, po wyścigu przez ocean.

Tracking:

Robert Puchacz drugi w SpA 2016

Atinna nie zawiodła  fot. Piotr Czarniecki

24 dni 4 godziny 8 minut! O 15.08  04.01.2017 Aussie przecina linię mety. Trzeci rewelacyjny czas. Brawo Michał Sacharuk!

Żeglował równo od samego staru. Walczył fantastycznie. Serce biło mocniej gdy toczył długi pojedynek z Lechem Stochem. Przepłynął Atlantyk w doskonałym czasie. Aussie nie zawiodła, jest piękna. Czas łaczny w obu etapach 32 dni 23 godziny 58 minut.

Tracking:

Michał Sacharuk zbudował setkę w Australii, przywiózł do Polski i doskonale przygotował.

Na Pacyfiku

Aussie

Kacper Kania. Po fantastycznym finiszu jest drugi na mecie drugiego etapu. Wraz ze Zbigniewem Kanią pierwszy w kategorii dwuosobowej. Pomimo, iż pozostał sam na pokładzie Nerwusa daleko uciekł Still Crazy. Wygrał zdecydowanie. Czas łaczny w obu etapach 30 dni 22 godziny 59 minut. Rewelacyjnie wystartował. Prowadził przez pierwszy tydzień, nikomu nie dawał szans. Na końcówce odzyskał formę i prześcignął rywali. Wielki talent.

Tracking:

Kacper Kania   fot. piotr Czarniecki

Nerwus